پرسش :حکایت زیر را بخوانید و آن را به زبان ساده بازنویسی کنید.

یکی را شنیدم از پیران مربیّ که مریدی را همی گفت: ای پسر، چندان که تعلقّ خاطر آدمیزاد به روزی است اگر به روزی ده بودی، به مقام از ملائکه درگذشتی. گلستان سعدی

بازنویسی اول : از یکی از بزرگان و مربیان شنیدم که به شاگردش می‌گفت: «ای پسر، اگر همان‌قدر که انسان به فکر به دست آوردن روزی و مال دنیاست، به فکر خداوندی بود که آن روزی را می‌دهد، مقام و منزلتش از فرشتگان هم بالاتر می‌رفت.»

بازنویسی دوم: این حکایت کوتاه از سعدی، به وابستگی بیش از حد انسان به مادیات و غفلت از خداوند اشاره دارد. پیرِ مربی به شاگردش می‌گوید: «ای پسر، اگر انسان همان اندازه که به فکر به دست آوردن روزی و مال دنیاست، به فکر خداوندی بود که آن روزی را می‌دهد، مقام و منزلتش از فرشتگان هم بالاتر می‌رفت.»

به زبان ساده‌تر، انسان‌ها بیشتر نگران تأمین معاش و جمع‌آوری ثروت هستند تا ارتباط با خداوندی که سرچشمه‌ی همه‌ی نعمت‌هاست. اگر این دغدغه و وابستگی به جای “روزی” (مادیات)، به “روزی‌دهنده” (خداوند) معطوف می‌شد، انسان به مقامی بسیار والا و ارزشمندتر از فرشتگان دست پیدا می‌کرد.

این حکایت به ما یادآوری می‌کند که نباید آنقدر غرق در مادیات شویم که از معنویات و ارتباط با منبع اصلی هستی غافل شویم. نگرانی بیش از حد برای رزق و روزی، نشان از کم‌اعتمادی به خداوند است که خود، روزی‌رسان همه‌ی موجودات است. اگر انسان به جای تمرکز صرف بر مال و ثروت، بر خداوند توکل کند و در عین حال تلاش خود را نیز انجام دهد، به آرامش و مرتبه‌ای بالاتر از مادیات دست خواهد یافت. به عبارت دیگر، این حکایت اهمیت توکل به خدا و عدم وابستگی شدید به دنیا را به ما گوشزد می‌کند.