پرسش : درون یک فضاپیما را که روی کره ماه، فرود آمده، تصور کنید و تصویر ذهنی خود را بنویسید.

پاسخ اول : 

“

پنجره‌های گرد و کوچک فضاپیما، منظره‌ای باورنکردنی را قاب گرفته‌اند. از این دریچه‌های شیشه‌ای، سطح خاکستری و پر از دهانه‌های ماه پیداست. نور خورشید، مستقیم و بی‌رحمانه می‌تابد و سایه‌های تیره و عمیقی را در گودال‌های سطح ماه ایجاد کرده است.

درون کابین، چراغ‌های کوچک و بزرگ روی پنل‌های کنترل چشمک می‌زنند. صفحه‌های دیجیتال، اعداد و ارقام مختلفی را نمایش می‌دهند که وضعیت سیستم‌های حیاتی را نشان می‌دهند. صدای آرام فن‌های تهویه و بیپ‌بیپ منظم دستگاه‌های اندازه‌گیری، تنها اصواتی هستند که سکوت عمیق فضا را می‌شکنند.

دکمه‌ها و اهرم‌های متعدد، در ردیف‌های منظم چیده شده‌اند. هر کدام با برچسب‌های دقیق مشخص شده‌اند. کمربندهای ایمنی محکم، صندلی‌های خلبان را در برگرفته‌اند. در قفسه‌های کناری، تجهیزات مختلف علمی و لباس‌های فضانوردی به چشم می‌خورند.

از پنجره سقفی، کره آبی و درخشان زمین در افق سیاه فضا خودنمایی می‌کند. این منظره یادآور خانه‌ای است که اکنون صدها هزار کیلومتر از آن دور شده‌ایم. فضای داخلی کابین با وجود تجهیزات پیشرفته، محدود و فشرده است، اما همین فضای کوچک، پناهگاهی امن در برابر خلأ بی‌انتهای فضاست.

هوای تصفیه شده و خنک از دریچه‌های تهویه جریان دارد و بوی خاص تجهیزات الکترونیکی و فلزات در فضا پیچیده است. این محیط کوچک اما پیچیده، تنها حائل میان انسان و فضای بی‌کران بیرون است، جایی که علم و تکنولوژی، رؤیای دیرینه بشر برای سفر به ماه را محقق کرده است.

“

پاسخ دوم:

“

فضانوردان رفته‌اند. مدتی می‌شود که دریچه‌ی فضاپیما باز شده و ردپای چکمه‌هایشان روی خاک نرم ماه نقش بسته. حالا اینجا، در سکوت خلأ، فقط من مانده‌ام و تجهیزات سرد و بی‌روح.

از پنجره‌ی کوچک، چشم‌انداز بی‌کران و خاکستری ماه را می‌بینم. خورشید با درخششی سرد و بی‌رحم، سطح ناهموار و غبارآلود ماه را روشن کرده و سایه‌های بلند و تیزی از صخره‌ها و دهانه‌های آتشفشانی ایجاد کرده است. زمین، گوی آبی و کوچکی در دوردست، مثل گوهری در تاریکی بی‌انتها می‌درخشد.

درون کابین، همه چیز ساکت و آرام است. صدای بوق‌های ممتد و هشداردهنده خاموش شده‌اند و فقط صدای خفیف تهویه‌ی هوا سکوت را می‌شکند. چراغ‌های کوچک و بزرگ روی پنل‌های پیچیده، با نور ضعیف و سبز رنگشان، فضا را روشن کرده‌اند.

صندلی‌های خالی فضانوردان، هنوز هم حالت بدن آنها را حفظ کرده‌اند. روی میز کار، نقشه‌ها و ابزارهای علمی به دقت چیده شده‌اند. انگار آنها هر لحظه ممکن است برگردند و به کاوش در این دنیای ناشناخته ادامه دهند.

احساس غریبی دارم. ترکیبی از تنهایی، ترس و شگفتی. اینجا، در این فضای بسته و مصنوعی، در دنیایی دیگر، دور از خانه، احساس می‌کنم همه‌چیز غیرواقعی و در عین حال به طرز عجیبی باشکوه است.

“

پاسخ سوم:

“

درون فضاپیما، پس از فرود بر سطح ماه، فضایی آرام و مهیج حاکم است. نورهای ملایم از پنل‌های کنترل به آرامی می‌تابند و سایه‌های نرم و آبی ایجاد می‌کنند. صدای آرام فن‌های تهویه و بیپ‌های منظم دستگاه‌ها، سکوت را می‌شکند و حس زنده بودن فضاپیما را القا می‌کند.

از پنجره‌های کوچک و گرد فضاپیما، چشم‌انداز بی‌کران و خاکستری ماه دیده می‌شود. سطح ماه با دهانه‌ها و صخره‌هایش زیر نور خورشید می‌درخشد و سایه‌های بلند و تیز ایجاد می‌کند. در دوردست، کره زمین به صورت گوی آبی و درخشان در افق سیاه فضا دیده می‌شود، یادآور خانه‌ای که اکنون بسیار دور است.

داخل کابین، صندلی‌های فضانوردان با کمربندهای ایمنی محکم و آماده نشسته‌اند. ابزارهای علمی و تجهیزات مختلف در قفسه‌ها و محفظه‌های جانبی به دقت چیده شده‌اند. هر دکمه و اهرم روی پنل‌های کنترل با برچسب‌های دقیق مشخص شده و آماده استفاده است.

در این فضای محدود و بسته، حس عمیقی از تنهایی و شگفتی وجود دارد. فضاپیما به عنوان یک جزیره‌ی کوچک و امن در میان بی‌نهایت ناشناخته، همزمان حس امنیت و ماجراجویی را به ارمغان می‌آورد. اینجا، در دل سکوت ماه، همه‌چیز به نوعی غیرواقعی ولی به طرز عجیبی زیباست.

“