پرسش: شعر زیر را بخوانید، درک و دریافت خود را در چند سطر بنویسید.

ایستاده ام، ایستاده ای، ایستاده ایم، جنگلیم؛ تن به صندلی شدن نداده ایم. غلامرضا بکتاش

پاسخ اول:

شعر بیانگر مقاومت و ایستادگی در برابر تسلیم و سازش است. «ایستاده بودن» نماد پایداری و عدم پذیرش محدودیت‌هاست، در حالی که «صندلی شدن» به معنای تسلیم شدن و از دست دادن هویت و آزادی تعبیر می‌شود. شاعر با تشبیه افراد به جنگل، بر قدرت، همبستگی و سرزندگی تأکید می‌کند. پیام شعر این است که انسان‌ها باید همچون درختان جنگل، سرسخت و استوار باشند و در برابر فشارها و محدودیت‌ها خم نشوند و هویت خود را حفظ کنند.

پاسخ دوم: 

در دل جنگلی انبوه، درختانی تنومند و کهن سال ریشه دوانده بودند. ریشه‌هایی که در عمق زمین به هم پیوسته بودند و تنه‌هایی که به سوی آسمان کشیده شده بودند. این جنگل، نماد استواری و مقاومت بود.

روزی طوفانی سهمگین بر جنگل وزید. بادهای خشمگین، درختان را تکان می‌دادند و سعی می‌کردند آن‌ها را از جا بکنند. اما درختان با ریشه‌های محکم خود، در برابر طوفان مقاومت می‌کردند. آن‌ها با هم زمزمه می‌کردند: “ایستاده‌ایم، ایستاده‌ای، ایستاده‌ایم، جنگلیم؛ تن به صندلی شدن نداده‌ایم.”

درختان جوان‌تر که تازه جوانه زده بودند، با ترس به درختان کهن سال نگاه می‌کردند. آن‌ها می‌پرسیدند: “چرا تسلیم نمی‌شوید؟ چرا مثل ما نمی‌شکنید؟”

درختان کهن سال با لبخندی آرام پاسخ می‌دادند: “ما ریشه در عمق زمین داریم. ریشه‌های ما به هم پیوسته است و ما را قوی می‌کند. ما یک جنگل هستیم و جنگل‌ها تسلیم نمی‌شوند. ما ایستاده‌ایم تا برای نسل‌های آینده سایه بگستراندیم.”

طوفان فروکش کرد، اما درختان همچنان ایستاده بودند. آن‌ها با هم بودند و به هم تکیه می‌کردند. آن‌ها جنگلی بودند که هیچ طوفانی نمی‌توانست آن را از پا درآورد.